De Britse schilderes Dora Carrington en de schrijver Lytton Strachey waren tussen 1918 en 1940 twee kleurrijke figuren in Engelse kunstenaars-en intellectuele kringen. Ze behoorden tot de z.g. Bloomsbury Group met o.a. Aldous Huxley, T.S. Elliot, E.M. Forrester, al waren zij daarin mindere figuren. Regisseur Hampton tekent knappe, ironiserende, intelligente en gevoelige tableaux vivants van het puriteinse en tegelijkertijd frivole Engeland uit die tijd. Bekroond op het festival van Cannes.

Wikipedia:

Strachey was homoseksueel en had relaties met onder meer Duncan Grant en John Maynard Keynes, maar ook met de schilderes Dora Carrington, die verliefd op hem was geworden. Vanaf 1917 woonden Strachey en Carrington samen. Door het succes van Eminent Victorians waren ze bevrijd van financiële zorgen. In 1921 stemde Carrington toe in een huwelijk met Ralph Partridge (1894-1960), niet uit liefde, maar om de driepersoonsrelatie in stand te houden; Strachey zelf was seksueel wel in Partridge geïnteresseerd. Veel details over Stracheys leven werden bekend door de publicatie van Michael Holroyds biografie (1967) en van Stracheys correspondentie, die uitgegeven door Paul Levy (2005).

In 1924 kocht Strachey een groot huis in het gehucht Ham, niet ver van Andover, geheten Ham Spray House, waar hij acht jaar met Carrington en Partridge samenleefde. In die periode kreeg Carrington een relatie met Gerald Brenan, een van Partridges beste vrienden, en hijzelf met Francis Marshall (1900-2004). Strachey overleed op 51-jarige leeftijd in het landhuis aan niet-gediagnosticeerde maagkanker. Twee maanden later pleegde Carrington zelfmoord. Een jaar later trouwden Partridge en Marshall; tot zijn overlijden zouden ze Ham Spray House bewonen.